Once upon a time

Als de schoenen en laarzen nog niet in het rek staan is zij duidelijk.

“Please put your boots and shoes where they belong!”

Hun Engelse les is direct begonnen. Een les Engels voor zo’n achttien 6-7 jarigen uit klas 1 die eerst nog even hun schoenen en laarzen op de juiste plek leggen. De meeste hebben het begrepen. Anderen volgen. Wellicht zelfs zonder taal, want naast dat het leren hier op school verweven lijkt met alles dat de leerlingen doen, zijn er duidelijke routines! Routines waar kinderen zichtbaar bij gedijen. Geen onvertogen woord valt er, geen respectloze blik richting haar, gewoon het volgen van de verwachting als de normaalste zaak van de wereld.

Ook Leiah sluit vandaag aan. Twee meisjes kijken opgewekt op als ze Leiah wat vertwijfelend het lokaal in zien lopen. Direct maken ze contact met een enkele blik. Eén van hen staat op, pakt een stoel die ergens wat verloren in het lokaal staat en schuift deze in lijn met die van hen. Tegelijkertijd worden door twee andere leerlingen de gekopieerde werkbladen in snelhechter uitgedeeld. Weer een andere leerling neemt plaats achter de computer. Als ondersteuning voor de presentatie op het digitale bord.

Wat volgt is het verhaal van Goldilocks, een sprookje. Maar in plaats van het leren begrijpen van het sprookje is het doel tijdens de start van de les duidelijk de uitspraak. Om beurten krijgen kinderen de ruimte om een zin of twee voor te lezen. Geconcentreerd leest ieder kind de Engelse woorden en waar nodig stuurt zij als directe back-up bij. Wanneer een uitspraak niet geheel correct is. Iedere leerling luistert en leest aandachtig mee.

Ergens na een kwartier stopt de les abrupt!?

In het Deens zegt zij iets tegen de kinderen die opstaan, hun schoenen of laarzen pakken, deze aandoen, hun jas aantrekken en naar buiten rennen.

“They needed a break!”

Ja, full focus was het voor hen! Zij zag hun spanningsboog. Voelde duidelijk aan wat de groep kinderen voor haar nodig heeft. Dat aanvoelen als contrast en tegenstelling met de rode draad, het moraal, van de hoofdpersoon uit het sprookje. Zij zag hen, voelde hen aan en hield rekening met hun spanningsboog. Zij dacht niet aan haar eigen voorbereiding of programma. En ze weet de doelen zijn, startend bij de eerste, de uitspraak. Stap voor stap. Begrijpen van de woorden zodat de inhoud begrepen gaat worden. Ooit. Ze controleert door los te laten en komt los van al het andere dat misschien ook wel moet, maar niet op dit moment.

Wanneer de kinderen het lokaal weer inkomen staat er ‘f…. tale’ op het bord. Een check of de schoenen en laarzen op hun plek in het rek staan gaat vooraf aan dat wat er op het bord moet komen te staan. De check is overbodig. Toch doet ze het. Niet als controle, maar omdat het logisch is dat het gebeurt. Refereren naar ‘wijzen op’. Het consistent voorleven van de routine. En het is mooi om te zien, het congruent handelen. Het draagt enorm bij aan de rust in de groep. Aan de intrinsieke motivatie om aan de verwachting te voldoen. Ze willen erbij horen, bij de groep, én ze willen het zelf kunnen doen. Hun eigen verantwoordelijkheid pakken. En nee, het is echt geen sprookje.

Sprookje. Dat woord verschijnt op het bord en er wordt, uiteraard in het Engels, gevraagd welke woorden met een fairy tale te maken hebben. De transfer richting de inhoud is ingezet. Voorkennis activeren. Een veelheid aan vingers gaan richting het plafond.

En tot mijn grote verbazing zie ik ook die van Leiah de lucht ingaan. De meestal timide en afwachtende houding laat zich geheel tegen de verwachting in vandaag niet zien. Leiah voelt zich duidelijk veilig. Direct. Opgenomen in de groep. De sfeer die ze ook in haar eigen klas in Nederland ervaart lijkt ook hier voor haar voelbaar. En ze weet een woord. Het is duidelijk dat ze het zeker weet want de strakke arm langs haar hoofd straalt zekerheid uit.

Het geduld is er.
Wachten is nu makkelijk.

Als zij een aantal leerlingen is afgegaan kijkt ze Leiah aan. “Leiah,” ontvalt haar enthousiast. Leiah schrikt. Verstijft even. Mogelijk het bewustzijn dat dit niet haar eigen klas is. Dat het niet haar eigen juf is die haar enthousiast toetreedt. Misschien het besef dat er nu een antwoord gegeven ‘moet’ worden. Zekerheid maakt plaats voor angst. Het overmant Leiah zichtbaar.

Met het omdraaien en vastgrijpen fungeer ik als boei in een voor even woeste storm. Onzekere ogen vinden hopelijk rust in de mijne. Zachtjes fluister ik de uitnodiging het samen te vertellen. Een twinkeling in de afwachtende houding doet Leiah draaien richting haar. Voorzichtig ontvalt samen met mijn aanzet haar het woord:

‘Giant.’

Het einde van het sprookje Goldilocks heeft duidelijk geen betrekking op Leiah. Sterker, ze wist een antwoord te geven. Ze voelde de zekerheid. Maar ze twijfelde. ‘Vroeg’ hulp. En met mij aan mijn zijde gaf ze antwoord. Ondersteunen en leren haar het zelf te doen. Want voor je het weet…

‘Once upon a time there was a little girl standing on the shoulder of giants!’

The shoes and boots aren’t in the right place yet, so she is clear.

“Please put your boots and shoes where they belong!”

Their English lesson started immediately. An hour of English for the eighteen 6-7 year olds from class 1 who first have to put their shoes in the right place. Most of them have understood what to do. Others follow. And perhaps even a few without language, because besides that learning at school seems to be connected with everything pupils do, there are some clear routines, routines that thrive children. It’s so visibly for us when we compare it to the Netherlands. No unspoken word has been heard, no disrespectful look towards her, just following the expectation, as it is the most normal thing in the world.

Leiah also joins today. Two girls look up excited when they see Leiah walking into the classroom a bit despairing. They make direct contact with a single glance. One of them stands up, grabs a chair that is somewhere lost in the room and shoves it in line with her own. At the same time, two other pupils distribute the copied worksheets. Another student takes place behind the computer to support the presentation on the digital board.

What follows is the story of Goldilocks, a fairy tale. But instead of learning to understand the fairy tale, the purpose of the lesson is the English pronunciation. In turn children get the space to read a sentence or two. Every child reads the English words in a concentrated way with what they hear. There is following a direct feedback when it makes a mistake, so every child could listen to the correct pronunciation.

After a quarter of an hour the lesson stops abruptly!?

In Danish she says something to the children who stand up, take their shoes or boots and put them on. They’re also taking their jackets to run outside.

“They needed a break!”

Yes, it was full focus for them. But most important, she saw their tension curve! For her it felt clearly what the group of children needed. It’s this ‘taking perspective’ that is also the thread, the moral, of this fairy tale. She saw them, did know what they needed and took their tension curve into account. She did not think about her own preparation or program. And she knows the learningsgoals, starting with the first one, the pronunciation. Step-by-step. Next up: understanding the words so that the content will be understood. She controls by letting go with everything that might be necessary, but not at this moment.

When the children return to the classroom there is standing ‘f…. tale ‘on the chalkboard. But before starting the lessons there’s a check first to see if the shoes and boots are in the right place. It isn’t necessary but yet she does it. Not because she wants to control, but because it is sort of logical that it will happen. Return to what said earlier before, by being consistent to the routine. And it is nice to see it’s a congruent act. It contributes to the peace in the group enormously and it has also influence on the intrinsic motivation to match (the high) expectations. They want to learn, they want to be able to do it themselves and they want belong to a group, the class/school community. Every child wants to learn to take their own responsibility. And no, it is not really a fairy tale.

Fairy tale. That word appears on the board and, of course in English, it is being asked which words have to do with fairy tales. The transfer towards the content has started. The activation of prior knowledge. A multitude of fingers is going towards the ceiling.

And to my great surprise, I also see Leiah’s finger is going into the air. The usually timid and wait-and-see attitude is not entirely visible today. Leiah clearly feels safe. Straight away. Included in the group. The atmosphere that she also experiences in her own class in the Netherlands seems tangible to her here also. And she knows a word. It is clear that she is sure because the tight arm along her head radiates certainty.

The patience is there.
Waiting is now easy.

When she has asked a number of pupils, she looks at Leiah. “Leiah,” she said enthusiastic. Leiah scares and stiffens for a moment. Possibly the awareness that this is not her own class. That it is not her own teacher who is approaching her enthusiastically. Perhaps the realization that an answer must be given. Is it because given an answer in English. Certainty changes into fear. It overwhelms Leiah visibly.

She’s turning around and grabbing me like a buoy in a violent storm. Uncertain eyes will hopefully find peace in mine. I whisper softly the invitation to tell it together. A twinkle makes Leiah turn towards her. Careful and together we said the word she wanted to say:

“Giant.”

The end of Goldilocks clearly does not refer to Leiah. In fact, she knew how to give an answer. She felt the certainty for a moment but doubted. She ‘asked’ for help. And with me at her side we gave an answer. Support and learn to do it by herself. Because before we know…

‘Once upon a time there was a little girl standing on the shoulder of giants!’