Vandaag een artikel in de Volkskrant. Over een gezin dat zich vrijwillig uit huis liet plaatsen. Een gezin waarvan de volwassenen tot een volwassen inzicht komen: ‘Je kunt niet voor kinderen zorgen, als je niet goed voor jezelf zorgt.’ Ik lees het artikel als onze camper in Tønder stil is gezet. Tønder, opvoeding, investeren in het gezin. Een toevallige samenloop van ogenschijnlijk onderwerpen die niets met elkaar te maken hebben…
Het is ergens midden in de winter van 2018. Twee weken na in Arrild een privatskole te hebben bezocht (en tussendoor nog een dag rondhangen op een Efterskole in Rejsby,) staat de camper nu op een verlaten camperplaats in Tønder, Denemarken. Verlaten omdat niemand met deze temperaturen het waagt om in een camper te leven. ’s Ochtends met drie graden onder nul wakker worden. Jezelf nog even om willen draaien maar dat gaat stroef. Want het dekbed is tegen de wand van de camper vast gevroren. Na school eerst een uur lang met jassen aan wachten tot het enigszins behaaglijk is. Twee keer per week de grens over naar Süderlügum in Duitsland om onze gasflessen te vullen. Omringd door sneeuw waardoor het buitenspelen er voor de kinderen niet echt bij is. De zijklep van de camper getapet om het tochten tegen te gaan. En tot overmaat van ramp, het gehele gezin ziek!
