Nog een aantal weken en dan is ook dit schooljaar voorbij op Dalane skule in Ørsta Noorwegen. De zon schijnt hier op haar best. Voor de tijd van het jaar is het ongekend warm. Wanneer de ochtendmist, want ‘s nachts is het nog erg fris, tussen de bergen opgelost is vult de zon de dalen met een aangename warmte.
Komt dat even mooi uit!?
We staan samen te kijken naar de kinderen uit haar klas, jongens en meisjes rond een jaar of zes. Het eerste jaar voor hen dat ze echt naar school gaan!
Hun speelruimte is een afgebakend terrein waarvan een deel betegeld is. Verder vooral veel zand. Aarde. Met her en der een kale boom. Het zand is bedekt met sneeuw. Kuilen eerder volgelopen met water en nu voorzien van een dun laagje ijs. Niet dik genoeg zo blijkt. Inmiddels staat er een jongen tot aan zijn knieën in het water. Of beter, ik schat ter hoogte van zijn knieën, omdat ze niet te zien zijn.
Een gezin met lef op ontdekkingsreis naar de essentie van goed onderwijs
Tekst: Ronald Heidanus, Inge van de Goor, Feie Heidanus en Carla Desain
Onderwijsechtpaar Ronald Heidanus en Inge van de Goor vertrokken eind januari – met hun drie kinderen – op ontdekkingsreis door Scandinavië. Een half jaar lang van school naar school, op zoek naar inspiratie, op zoek naar de essentie van goed onderwijs. In drie opeenvolgende delen schrijven zij hun ontdekkingen en bevindingen.
De beslissing om op reis te gaan kwam niet uit de lucht vallen.
Ronald werkte in het (voortgezet) speciaal onderwijs. Inge was vakdocent beeldende vorming in het regulier voortgezet onderwijs. Beiden deden dat jarenlang met hart en ziel. Maar de laatste tijd begon het steeds vaker te knagen.
Education on Tour (2): Welke plek krijgt onderwijs in een samenleving toebedeeld?
17 juni 2018 – een artikel voor Mensenkinderen door Geert Bors
Tijdens eerdere reizen, lopend door de straten van Stockholm en Kopenhagen, keken Ronald Heidanus en Inge van de Goor met een schuin oog naar leerkrachten en ouders met hun kinderen. Inge: ‘Het viel op hoe alles om de aanwezigheid van kinderen heen gebouwd is. Onderwijs wordt meer geleefd, als onderdeel van het samenleven.’ Daarom trok het stel, samen met hun drie kinderen, in een camper naar Scandinavië. En daar ontpopt een ijshockeycoach zich dan opeens tot een wijsgerig pedagoog.
Education on Tour: grenzen voorbij, in een camper van acht vierkante meter
16 juni 2018 – een artikel voor Mensenkinderen door Geert Bors
“Wat een reis! Zijn jullie nou superintelligent of knettergek?” Met die tongue-in-cheek openingszin verwelkomde een Zweedse leraar Ronald Heidanus en Inge van de Goor met hun drie kinderen in zijn klas. In januari vertrok het gezin naar Scandinavië. De naam van hun onderneming? Education on Tour. Hun missie? Op zoek naar ‘the essence of education’. Geert Bors onderhield regelmatig contact met de reisgenoten en had halverwege de tocht een skypegesprek. Dit is deel 1 van een tweeluik.
Whoah, dit is wat ik bedoel! Hier gaat mijn hart sneller van kloppen!
Een plek ingericht zodat je er als kind, maar zeker ook als volwassene én zelfs de community, de ruimte hebt. Je kunt ontmoeten, kunt ademenen, veiligheid kunt ervaren; zodat je er kunt leren.
Een jaar of twee geleden stond de school waar ik als docent werk, voor een grote verbouwing. Een aantal van de ruimtes en gangen zou heringericht worden. De vraag aan ons, als sectie beeldende vorming, over het hoe wij het zouden willen hebben kwam vrij laat. Een paar weken voor de deadline van de definitieve bouwtekening…
Toch zag ik het als een uitnodiging om na te denken. Nadenken over niet alleen het gebouw. Juist ook nadenken over hoe ik mijn lessen op dat moment vorm gaf en hoe ik het ‘anders’ zou willen. Beter. Met meer ruimte.
Als de schoenen en laarzen nog niet in het rek staan is zij duidelijk.
“Please put your boots and shoes where they belong!”
Hun Engelse les is direct begonnen. Een les Engels voor zo’n achttien 6-7 jarigen uit klas 1 die eerst nog even hun schoenen en laarzen op de juiste plek leggen. De meeste hebben het begrepen. Anderen volgen. Wellicht zelfs zonder taal, want naast dat het leren hier op school verweven lijkt met alles dat de leerlingen doen, zijn er duidelijke routines! Routines waar kinderen zichtbaar bij gedijen. Geen onvertogen woord valt er, geen respectloze blik richting haar, gewoon het volgen van de verwachting als de normaalste zaak van de wereld.
Wie Feie kent weet dat het een pientere jongen is. En een jongen die eigenlijk altijd eerst nadenkt voordat hij doet. Nou ja, nadenken? Overdenken van zijn gedachten! Eerst alle mogelijke beren op zijn weg ontmoeten en met elkaar vergelijken. Zijn ‘veiligheid’ vinden in het vooraf afzwakken van zijn mogelijkheden. Want ‘wat als’?
“Ze maken hier gewoon toetsen op de gang!? Dat doen ze bij ons op school nooit.” (Jonah)
Vandaag de derde dag op de A.P. Møller Skolen. Via Facebook zag ik een dag eerder een bericht voorbij komen. Zo’n bericht met een link erbij. Klik je erop dan zou de link je naar zeven tips leiden. Zeven tips om dé toetsenweek te overleven.
Blijkbaar is er íets nodig om een week vol toetsen te overwinnen. Te overleven zelfs. En fijn dat er dan wordt meegedacht. Voor je gedacht. Bedacht. Zeven tips. De rest mag je zelf doen.
Vanochtend. Volledig licht was het nog niet. Maar een uitnodiging om het vak Science bij te wonen laten we natuurlijk niet links liggen. Samen met Feie de klas in!
De enthousiaste docent, Svend Duggen, leidt ons bezoek in. De lachende en nieuwsgierige gezichten draaien hun blik na ons gezien te hebben weer naar het bord. Het bord waar twee studenten een aantal antwoorden noteren. Het werk van een week eerder wordt besproken en geëvalueerd.
“There is always more then one student in front of the class so they’re not feeling watched or alone.”