Nog een aantal weken en dan is ook dit schooljaar voorbij op Dalane skule in Ørsta Noorwegen. De zon schijnt hier op haar best. Voor de tijd van het jaar is het ongekend warm. Wanneer de ochtendmist, want ‘s nachts is het nog erg fris, tussen de bergen opgelost is vult de zon de dalen met een aangename warmte.
Komt dat even mooi uit!?
Vandaag is er een uitstapje georganiseerd met de jongste leerlingen van de school. Nou ja, jongste. Vandaag is ook de dag dat kinderen die binnenkort zes jaar worden, samen met hun ouders kennis komen maken met de aanstaande juf! Deze toekomstige jonge kinderen gaan dus ontmoeten, en de jongsten van de school nu maken letterlijk plaats, ruimte, om de ontmoeting te laten plaatsvinden. De jongsten die dus de natuur ingaan…
De natuur. In Noorwegen hecht men veel waarde aan de omgeving waarin kinderen worden opgevoed. Het is zelfs opgelegd vanuit de overheid aldaar. Een halve dag in de week zijn leerlingen en leerkrachten in de omgeving te vinden en laten zij het schoolgebouw achter zich. Wie slim organiseert kan daar zelfs een dag in de week van maken, wanneer het weer ook goed is. De meren niet bevroren en de bergen niet vol sneeuw. Vastgelegd in het curriculum, zo belangrijk is natuur dus voor de Noren. In het curriculum (2017) is te vinden:
School shall help the pupils to develop an appreciation of nature so they can enjoy and respect nature and develop climate and environmental awareness.
Human beings are part of nature and are responsible for taking good care of it. Throughout their schooling the pupils must acquire knowledge about and develop respect for nature. They must experience nature and see it as a resource and as a source of utility, joy, health and learning. The pupils shall develop awareness of how our lifestyles impact nature and the climate, and thus also our societies. The school shall help the pupils to develop the willingness to protect the environment.
Onder begeleiding van Vegard, onderwijsassistent en muziekdocent, en Renate, die ook het naschoolse aanbod verzorgt, gaan we op pad. Leiah is uitgenodigd om mee te gaan. Aan Renate en Vegard vraag ik wat precies de bedoeling is, nieuwsgierig om alvast een beeld te vormen. Vragen over waar we heengaan en of het ver wandelen is. Uiteraard ook wat er van mij verwacht wordt, want ik zet me graag in. Antwoorden blijven wat vaag. Dat we een stukje gaan wandelen was mij al duidelijk. ‘Niet ver’ laat mij toch wat in het ongewis. Naar een meer begrijp ik ook nog. En wat meegenomen moet worden is wat eten en drinken, in een rugtas.
Ieder kind krijgt een opvallend geel hesje aan. Zichtbaar veilig lopen we een kwartier de lange, rechte weg naast de school af. Er is geen voetpad dus loopt de helft van de rij in de berm, de anderen op straat. Alle kinderen twee-aan-twee achter elkaar in één lange rij. Vegard en Renate voorop, ik sluit de rij. Het tempo bepalen de volwassenen voorop dat zij afstemmen op de rest van de groep. Soms is er onderweg een opstopping, wanneer ergens in de rij door een kind wat bloemen uit de berm wordt geplukt. De sfeer is heel ontspannen. En voor me zie ik Leiah lopen. Haar hand is gevonden door een ander meisje van zes jaar, dat zorgzaam aan Leiah vroeg om met haar te lopen.
Bij een een houten, bruin geschilderd gebouw komen we aan en wordt verzameld. Het gebouw dat door de gemeenschap wordt gebruikt voor bijeenkomsten, feestjes, bbq’s en dergelijke, zo begrijp ik. We lopen om het gebouw heen. Aan de achterkant van het gebouw is een picknickplaats die grenst aan het meer, dat zo ver is uitstrekt dat ik nauwelijks de overkant kan zien. Wat een prachtige omgeving!
Even denk ik terug aan het curriculum. “School shall help the pupils to develop an appreciation of nature, … respect nature and develop … environmental awareness.” Terugdenken, omdat ik vanuit Vegard en Renate verder geen instructie hoor. Het lijkt nu aan de kinderen te zijn. Het is aan hen om te ontdekken, onderzoeken, spelen en samen verwonderen.
Alsof zij dit gewend zijn worden direct de schoenen en laarzen uitgetrokken en begeven zij zich naar het best nog wel koude water. Sommigen stappen er zelfs in, even fris pootjebaden. Anderen klauteren over de rotsblokken die aan de oever van het meer liggen. Stenen en wateroppervlak krijgen een grondige inspectie. Ook ontvouwt zich een spel. Het bestaat uit het proberen om met zoveel mogelijk kinderen op een rotsblok te staan. Ik zie niemand die probeert de ander in het water te duwen, er wordt enkel samengewerkt. Ook is er geen kind dat initiatief neemt om verder het meer in te lopen. Met hun korte broeken aan zou dat makkelijk kunnen en misschien wel ergens uitnodigen. Maar deze zes- en zevenjarigen lijken precies te weten tot hoe ver ze kunnen gaan. De omgeving is vertrouwd voor hen.
Een nieuwe gedachte, nu aan orde, ontvalt mij. Want het blijkt hier helemaal niet nodig te zijn om grenzen te stellen. Om deze aan te geven. Vegard en Renate zijn beschikbaar, zien alle kinderen, spelen mee en wisselen elkaar af.
Als het tijd is voor een pauze is het Renate die de kinderen naar zich toe roept en laat plaatsnemen aan de picknicktafels. Misschien kostte het een minuut of vijf maar dan zit ook iedereen aan tafel. Te wachten op elkaar en ondertussen al kletsend wordt hun eten en drinken gepakt. Het meegebrachte fruit, drinken en boterhammen leggen zij voor zich neer en, als iedereen compleet is, opgegeten en gedronken.
Een tikspel wordt er na de pauze gedaan, op initiatief van een aantal enthousiaste kinderen die hun eten en drinken al op hebben. Anderen sluiten later aan. Er wordt ontzettend veel gelachen en ik zie Vegard met hetzelfde enthousiasme meedoen. Met een meisje in zijn ene arm en op zijn schouder een ander zet hij zichzelf meer dan in. Dikke pret hebben zij, heeft iedereen! En soms haakt er een kind af. Niemand die daar iets van vindt, alle respect. Afhaken om als waterrat nog even jezelf met je voeten in het koude meer te wagen…
En aan alles komt op een gegeven moment een eind. Het is tijd om terug te gaan.
In dezelfde opstelling, maar dan nu aan de andere kant van de weg, lopen we terug naar het schoolgebouw waar zojuist het speelkwartier aangebroken is.
Bron: Kerncurriculum van Noorwegen van 2017
Just a trip into nature.
Only a few more weeks and then this school year is also to an end at this school in Ørsta, Norway. Here the sun shines at its best. For this time of the year it is unprecedentedly warm. When the morning mist, because at night it is still very cold, is gone, the sun fills the valleys with a a pleasant warmth.
Isn’t that great!?
Today there is a trip with the youngest children of the school. Well, youngest!? Today is also the day that the children who will soon become six years old, come to meet their new teacher. These future youngest pupils are going to meet, and the youngest pupils from this moment are literally creating space for the meeting. So the youngest who go into nature …
Nature. In Norway people attach great importance to the environment in which children are raised. It has even been imposed by the government. Half a day a week pupils and teachers can be found in the surroundings of the school. Those who organize smart can turn it into a day a week when the weather is good. The lakes not frozen and the mountains not full of snow. Written in the curriculum, nature is so important for the Norwegians. In the curriculum (2017) you can read:
School shall help the pupils to develop an appreciation of nature so they can enjoy and respect nature and develop climate and environmental awareness.
Human beings are part of nature and are responsible for taking good care of it. Throughout their schooling the pupils must acquire knowledge about and develop respect for nature. They must experience nature and see it as a resource and as a source of utility, joy, health and learning. The pupils shall develop awareness of how our lifestyles impact nature and the climate, and thus also our societies. The school shall help the pupils to develop the willingness to protect the environment.
Under the supervision of Vegard, teaching assistant and music teacher, and Renate who also takes care of the after-school- activities, we leave. Leiah has been invited to join them. I ask Renate and Vegard, what exactly is going to happen, curiously and also to get an impression of the day. Questions about where we are going and how long we have to walk. Of course also what is expected of me, because I am committed to it. Answers remain a bit vague. That we are going for a walk was already clear to me. “Not far” leaves me uncertain. “Towards a lake” I also understand. And what needs to be taken is some food and drinks, in a backpack.
Every child is given a striking yellow cardigan. Visibly safe we walk fifteen minutes down the long, straight road next to the school. There is no pavement so half of the line of children is on the roadside, the others on the road. All children two-by-two consecutively in one long row. Vegard and Renate first, me closing the row. The pace is determined by the adults that they tune on the rest of the group. Sometimes a traffic jam occurs, when one of the children stops to pick some flowers at the roadside. The atmosphere is very relaxed. And in front of me I see Leiah walk. Here hand found by another six years old girl, who was taking care of her by asking to walk together.
We arrive and gather at a wooden building painted in brown. The building that is used by the community for meetings, parties, bbqs and such, I understand. We walk around the building. At the back of the building is a picnic area near to the lake, that is so wide that I can hardly see the other side of it. What a beautiful environment!
For a second I think about the curriculum: “School shall help the pupils to develop an appreciation of nature, … respect nature and develop … environmental awareness.” Think back, because Renate and Vegard are not giving any instruction. It seems to be up to the children. It is up to them to discover, to investigate, play and wonder together.
As if they are used to this, shoes and boots are immediately taken off and they walk towards the still pretty cold water. Some of them even step into it, just some paddling. Others clamber over the rocks that lie on the shore of the lake. Stones and water surface receive a thoroughly inspection. A game also unfolds. It is about trying to stand on a rock with as many children as possible. I don’t see anyone trying to push the other person into the water, they only work together. No child who takes the initiative to walk further into the lake. With their shorts on it would be easy and perhaps invite them too. But these six and seven year olds seem to know exactly how far they can go. This environment is familiar to them.
A new thought comes up. Because it appears to be absolutely unnecessary to set limits here. To indicate them. Vegard and Renate are available, they see every child, play with them and alternate.
When it is time for a break, it is Renate who calls the children together and she lets them take a seat at the picnic tables. Maybe it took about five minutes but then everyone is sitting at the table. Waiting for each other and meanwhile taking their food and drinks while tittle-tattle. Placing fruit, drinks and sandwiches in front of them. And when everyone is there, they eat it.
A tag game is being played after the break at the initiative of a number of enthusiastic children who have already finished eating and drinking. Others join later. There is a lot of laughter and I see Vegard join them with the same enthusiasm. With a girl in his one arm and another one on his shoulder he commits his best. They have great fun, everyone has! And sometimes a child drops out. No one who has a meaning about it, all respect. Dropping out to feel the cold water of the lake again.
And then…everything comes to an end. It is time to go back. In the same line, but now on the other side of the road, we walk back towards the school building where playtime has just begun.
Source: core curriculum 2017 – Norwegian Royal Decree
Leave a Reply