Nog een aantal weken en dan is ook dit schooljaar voorbij op Dalane skule in Ørsta Noorwegen. De zon schijnt hier op haar best. Voor de tijd van het jaar is het ongekend warm. Wanneer de ochtendmist, want ‘s nachts is het nog erg fris, tussen de bergen opgelost is vult de zon de dalen met een aangename warmte.
Komt dat even mooi uit!?
We staan samen te kijken naar de kinderen uit haar klas, jongens en meisjes rond een jaar of zes. Het eerste jaar voor hen dat ze echt naar school gaan!
Hun speelruimte is een afgebakend terrein waarvan een deel betegeld is. Verder vooral veel zand. Aarde. Met her en der een kale boom. Het zand is bedekt met sneeuw. Kuilen eerder volgelopen met water en nu voorzien van een dun laagje ijs. Niet dik genoeg zo blijkt. Inmiddels staat er een jongen tot aan zijn knieën in het water. Of beter, ik schat ter hoogte van zijn knieën, omdat ze niet te zien zijn.
Whoah, dit is wat ik bedoel! Hier gaat mijn hart sneller van kloppen!
Een plek ingericht zodat je er als kind, maar zeker ook als volwassene én zelfs de community, de ruimte hebt. Je kunt ontmoeten, kunt ademenen, veiligheid kunt ervaren; zodat je er kunt leren.
Een jaar of twee geleden stond de school waar ik als docent werk, voor een grote verbouwing. Een aantal van de ruimtes en gangen zou heringericht worden. De vraag aan ons, als sectie beeldende vorming, over het hoe wij het zouden willen hebben kwam vrij laat. Een paar weken voor de deadline van de definitieve bouwtekening…
Toch zag ik het als een uitnodiging om na te denken. Nadenken over niet alleen het gebouw. Juist ook nadenken over hoe ik mijn lessen op dat moment vorm gaf en hoe ik het ‘anders’ zou willen. Beter. Met meer ruimte.
Als de schoenen en laarzen nog niet in het rek staan is zij duidelijk.
“Please put your boots and shoes where they belong!”
Hun Engelse les is direct begonnen. Een les Engels voor zo’n achttien 6-7 jarigen uit klas 1 die eerst nog even hun schoenen en laarzen op de juiste plek leggen. De meeste hebben het begrepen. Anderen volgen. Wellicht zelfs zonder taal, want naast dat het leren hier op school verweven lijkt met alles dat de leerlingen doen, zijn er duidelijke routines! Routines waar kinderen zichtbaar bij gedijen. Geen onvertogen woord valt er, geen respectloze blik richting haar, gewoon het volgen van de verwachting als de normaalste zaak van de wereld.
Vanochtend. Volledig licht was het nog niet. Maar een uitnodiging om het vak Science bij te wonen laten we natuurlijk niet links liggen. Samen met Feie de klas in!
De enthousiaste docent, Svend Duggen, leidt ons bezoek in. De lachende en nieuwsgierige gezichten draaien hun blik na ons gezien te hebben weer naar het bord. Het bord waar twee studenten een aantal antwoorden noteren. Het werk van een week eerder wordt besproken en geëvalueerd.
“There is always more then one student in front of the class so they’re not feeling watched or alone.”
Yes! Een plek gevonden voor vannacht.
Vanaf het moment dat we aan het reizen zijn met de camper komen we op plekken waar een ‘urbex experience‘ hebben! Op elke plek waar we wat langer verbleven vonden we wel huizen of gebouwen die verlaten zijn. Deze keer zelfs een heel hotel!?
Het is te gek om plekken zoals deze te ontdekken. Op zoek naar gave beelden en verhalen.
Liggend op een deken. De zon allang onder. Starend naar de sterren. Dromen. Genieten. Connecting the dots. Elke keer als ik naar de sterren keek die gedachte over het vastleggen ervan. Geen motivatie de ‘hoe’ uit te zoeken. Tot nu!
Vorige week was het International Dark Sky Week. Mijn liefde las een artikel in ‘de Geldelander’. Gekregen in Sakskøbing van onze Nederlandse buren. En wat wil het toeval; het artikel gaat over Møn, het eiland waar verblijven.
Bij ons in de wijk is een plein.
Op dat plein staat een speeltoestel. Met klimnet, klimrek, glijpaal, grote- en kleine glijbaan, huisje, behendigheidsspel….. Uitdaging genoeg voor onze (buurt)kinderen, zou je zeggen.
Ter aankleding van het plein staan er een aantal uit de kluiten gewassen, conifeerachtige, struiken. En juist deze groene reuzen dagen onze (buurt)kinderen uit tot spelen. Ze klimmen er in, verstoppen zich er achter en onder. En takken worden gebruikt als tekenstok, zwaard of bouwmateriaal.
En zo ook het gele ‘tapijt’ dat onder en rondom het speeltoestel is gelegd. Bedoeld als schone en veilige ondergrond voor onze spelende (buurt)kinderen.
De rest van het plein is bedekt met zand met steentje en rotzooi.