Op uitnodiging van de gemeente Tilburg naar het Tilburgs Onderwijs Festival (TOF). We vinden het spannend. Niet zo zeer om te gaan, maar het gaat de eerste keer worden dat Education on Tour voor het eerst écht zichtbaar wordt. Vandaag de voorbereidingen. De visitekaartjes een dag eerder bezorgd en we nemen het onderwerp van het festival, gelijke kansen, en het programma door. TOF gaat het worden. Dat weten we nu al.
Tijdens de bijeenkomst vertellen verschillende sprekers over hoe er op stads- en landelijk niveau gewerkt wordt aan gelijke kansen. Wat ons nogmaals doordringt is dat de stad Tilburg (lees: professionals) ‘gezegend’ mag zijn met een wethouder van onder andere onderwijs, Marcelle Hendrickx.
Op het moment dat de wethouder de microfoon oppakt is duidelijk wat haar intenties zijn. Politieke invloed uitoefenen om een ‘nieuwe’ vorm van denken over de stad uit te smeren. Inhoudelijk: niet in hokjes denken of schotten tussen verschillende (commerciële) organisaties, maar samenwerken, verbinden en (ow, allergiewoord edoch zo passend) duurzaam beleid met elkaar ontwikkelen. Persoonsonafhankelijk. Dat, waardoor er nog jaren doorgegaan kan worden met werken aan een zo inclusief als mogelijke stad. Tilburg. Een stad/regio waarbij de ontwikkeling en het volle potentieel van ieder kind leidend is. De interviews met de jongeren bevestigen haar wil ieders perspectief te willen innemen.
Ja ja, ook ‘de stem van jongeren’ is aanwezig vandaag. TOF!
Een andere interessante spreker vanuit het onderwijs is plaatsvervangend inspecteur-generaal Arnold Jonk van de Inspectie van het Onderwijs. Ja, die van de inspectie. De inspectie die binnen veel scholen gezien wordt als een donker, meerkoppig monster. De inspectie waarbij menigeen in een kramp schiet. De inspectie die door vele organisaties wordt aangevoerd als een ‘moeten’. Want er moet echt veel van de inspectie. Schijnt. Als we de verhalen mogen geloven.
Echter, Arnold Jonk heeft vaker de verantwoordelijkheid van het onderwijs teruggelegd waar die hoort: bij het veld. Een vrij vertaalde uitspraak die ons is blijven hangen van ooit, was het bij de Balie? ‘Als je toetst, maar deze toetst niet analyseert en de analyse deelt met je leerlingen, waarom toets je dan?’ Een uitspraak als deze behoeft uiteraard geen uitleg voor de onderwijsprofessional.
De man gaat vandaag verder op die eerdere uitspraak. De hoofdinspecteur van dat meerkoppig monster zet aan tot het nemen van ruimte. Professionele autonomie. Vuurspuwend maakt hij ons meer dan warm, omdat we beiden in onze onderwijspraktijk altijd op zoek zijn geweest naar ruimte. Deze ook genomen trouwens. Gepakt. Tot irritatie van sommige leidinggevenden. Want wat wanneer een onderwijsprofessional de verantwoordelijkheid voor het onderwijs aan de leerlingen zelf wil vormgeven, dan kan dat schuren met leiderschap. Met de visie van de school. Moet het altijd volgens beleid, dat vrij statisch, geprotocolleerd en veelal voorgeschreven is? Als leerkracht weet je wat te doen. Weet je toch wat een inspectie van je mag verwachten? En vanuit die context is het dus eigenlijk schrijnend om deze aanzet te horen van de ‘tegenpartij’. De hoofdinspecteur die veel minder tegen is dan iedereen denkt. Sterker, misschien wel een medepartijgenoot in de ontwikkeling van kinderen. Van onze kinderen.
Dhr. Jonk benadrukt dat het ‘mag niet van de inspectie’ losgelaten mag worden! Of. Het anders vastpakken van de ruimte die er al-tijd en al-die-tijd al is. En de man legitimeert helder: “…er zit veel potentie in verandering over grenzen heen. Soms moet je een beetje stout zijn!”
En dat ‘over grenzen’, dat hebben we gedaan. Jaren! Echter, nieuwe systemen binnen bestaande systemen in de wereld zetten is meer dan lastig, zo niet onmogelijk soms. En Simon Sinek legt haarfijn uit waarom dat zo is. We hebben het meegemaakt. Beiden. Veranderen, het anders doen waar beide sprekers toe aanzetten vraagt tijd. Ruimte. En over grenzen durven gaan.
We nemen deze intentie en de uitspraak van Jonk nu letterlijk mee.
En die grenzen gaan we over.
Nog een paar maanden…
Leave a Reply