07 juli 2017.
We hadden net het gesprek achter de rug. Een to-do-lijst gemaakt in de plaatselijke kroeg. Via Twitter stuur ik hem nog snel even een DM, een privébericht. Of het uitkomt dat ik hem een dag later, vandaag, bel. Dat het onderwerp ‘leerplicht’ is voeg ik er aan toe.
Jaren geleden heb ik al eens contact met hem gehad over dit onderwerp. Toen uit interesse. Interesse om de wet te begrijpen. Een mogelijke intentie van de wet. Ik kende zijn verhaal dus al een beetje en wist dus dat hij eerder met de leerplicht te maken heeft gehad. Sterker, dat hij de wet heeft overtreden. Tot twee keer toe. Voor de rechter is moeten komen. Een gevangenisstraf kreeg. Maar uiteindelijk er van afkwam met een boete.
Een dag later bel ik hem op. Eerst vertel ik hem het verhaal over onze eerste ontmoeting met dé leerplichtambtenaar, om vervolgens naar zijn ervaringen te luisteren. Hij is eerder twee keer vier maanden met zijn gezin weggeweest, zo vertelt hij. Daaraan voegt hij toe dat de basisschool meer coöperatief was dan later de middelbare school. De basisschool gedoogde de reis. De leerplicht uiteraard niet, evenals de middelbare school.
Nou, wat dat betreft komt onze reis dan op het juiste moment! De oudste start na de zomervakantie in groep 7, de andere twee in respectievelijk groep 6 en groep 3. Ergens hadden we, afgaand op de verhalen, al rekening gehouden met een weigering van ons plan. Inge overigens meer dan ik. Gelukkig voelen wij ons, net als hem, gesteund door het (management)team van de school van onze kinderen. Zij zijn nog steeds enthousiast, evenals als het bestuur van de stichting waaronder de school valt.
Eigenlijk is hij duidelijk in het telefoongesprek: “ken de wet, weet dat deze niet flexibel is, weet wat de consequenties zijn en overtreed ‘m!” Dat de energie naar een muur van onmogelijkheden gaat is volgens hem een verspilling. Ik begrijp hem. Ik hoor hem.
Tegelijkertijd blijf ik ondanks ons eerste gesprek, misschien wel naïef, vertrouwen op een samenwerking. Op een mogelijkheid dat wij, als ouders maar zeker ook als leerkrachten, met alle partijen die te maken hebben met de ontwikkeling van onze kinderen samen gaan werken! Dit omdat wij geloven dat naast dat deze reis voor ons en onze kinderen waardevol gaat zijn, het ook mogelijke openingen biedt voor de aankomende wetswijzigingen.
En natuurlijk. Hij heeft gelijk. Energie stoppen in iets dat niet kan is verspilde energie. Het raakt mij echter dat we in een ogenschijnlijk en uitgesproken ‘vrij’ land eigenlijk niet vrij zijn. Dat we als ‘vrije’ burgers vastzitten aan de wet. Een wet die ook zeker nodig is op bepaalde fronten. Want natuurlijk moet er gewaakt worden voor thuiszitters, kinderen die thuis komen te zitten om wat voor reden dan ook. En moet er hulp geboden worden aan ouders die extra ondersteuning nodig hebben om voor hun kind(eren) gelijke onderwijskansen te kunnen creëren.
Maar wat doe je als de wet schuurt?
Schuurt omdat een idee verder rijkt dan daar waar de wet voor bedoeld is?
Het telefoongesprek geeft mij energie. Strijdlustig is het verkeerde woord. Vertrouwen en rust nemen de overhand. Mocht onze wens om samen te werken met de leerplicht niet uitkomen ben ik in ieder geval bereid de wet te overtreden. Want we gaan op reis! Linksom of rechtsom. Het moment is daar om te gaan, om inspiratie op te halen, vragen van hier mee te nemen en daar te onderzoeken! En alleen al deze gedachte opent een onuitputtelijke bron van motivatie, enthousiasme en blijdschap.
Bedankt Peter!
*This article/blog is in Dutch only. This because it’s about the law in the Netherlands. In our country we have compulsory education what means shortly: our children must have education within a school in the Netherlands. Simple: every other possibility to learn somewhere else or at an other place is seen as ‘homeschooling’. So this means we have to unsubscribe our children out of school…!? And this is NOT what we want. In fact, we want to work together with the school of our children, them as process ‘guards’/watchers, us as process owners. And we want to be a valuable inspiration.
So, this situation could mean a couple of things: to deepen our understanding of the possibilities of the law. Or breaking the law. Cause that’s also an option!? In this article I called Peter te Riele, a dutch father who broke the law two times. He gave us some advice. But as for now we still believe that everything we want is possible! Naïve or not, we’ll see in the near future!
Leave a Reply