Wat nu

Nog maar twee weken. Dan start onze reis! Spannend. Maar het vooruitzicht van de reis maakt ons natuurlijk ook enthousiast. De laatste punten op de spreekwoordelijke ‘i’. Alles lijkt op z’n plek te vallen. Althans. Leek. Tot de eerste school afhaakte.

“We have discussed your inquiry and we have reached the conclusion that we have so many tasks during spring to be attentive for the job. You are welcome to visit the school for one day, but we cannot offer more time.”

A pity! Bummer.
Begrijpelijk ook. Ergens.

Er gaan veel gedachten door mijn hoofd als ik dit lees. Na wat minder nette woorden maakt teleurstelling plek voor dat gevoel van balen. Eén dag zijn we wel welkom, in plaats van de afgesproken twee weken. Echt balen! Dat. En, omdat het ook direct de eerste school betreft ontluikt dat direct een oude ‘draak’. Een draak van een gedachte: moeten we dan maar niet gewoon helemaal afblazen!? De twijfel. Het doomdenken. De angst!

Koekkoek.

Mijn liefde deelt slechts haar enigste angst: de leerplichtambtenaar. En dat, die angst, zorgt ervoor dat ook bij mij zich een wat unheimisch gevoel bekruipt. Maar het is niet zo zeer een angst, eerder loyaliteit. Loyaliteit rondom de afspraken die we samen hebben gemaakt. Waarop mede in verbinding met de leerplicht onze reis goedkeuring kreeg. Concreet: De eerste school die we zouden aandoen zou tekenen voor inschrijving, waardoor we voldoen aan de inschrijfplicht. En daar. Daar kunnen we nu dus waarschijnlijk niet aan voldoen. En vooral dat voelt klote. Wat nu.

Al mijmerend loop ik naar het station. In mijn hoofd inventariseer ik wie ik allemaal ken die ons nog zou kunnen helpen om een school te vinden in Denemarken. Het lijkt wel alsof mijn hele brein op slot zit. Zo in de ban gehouden door de vragende gedachte en twijfel of het ons allemaal wel zou gaan lukken.

Tegelijkertijd worstelen met de gedachte dat een reis natuurlijk altijd improviseren is. Dat een plan altijd wel ergens verandert. Dat we naar een stad kunnen rijden en daar on the spot scholen kunnen binnenlopen met ons verhaal en onze vraag. Maar ja, die afspraak met de leerplicht.

Met dat ik de roltrap opstap om daar mijn volgende bestemming aan te doen zie ik dat ik een mail heb gekregen. Van Geert Bors, hoofdredacteur van Mensenkinderen en werkzaam voor Het Kind. De man waarmee ik vaker heb samengewerkt. En ineens bedenk ik me dat hij mij ooit verteld heeft dat hij in Denemarken gewoond heeft. En dus ontvouwt zich een nieuwe link.

Opnieuw de bevestiging dat er zich altijd wel iets aandient. Ja, dat klinkt wat weeïg maar toch… En op reis gaan we! Er zijn meerdere wegen die naar het noorden leiden.

Ik voel mijn drive en enthousiasme weer terugkomen. En daarbij: de scholen die op onze gratitude-pagina zijn te gek! Zoveel open en mooie contacten liggen er. En er staan ons zulke leuke dingen te wachten. Verhalen. Ons verhaal. Onze ambitie. De kinderen in de wereld zetten. De wereld laten zien. Samen ontdekken. Groots dromen. Durven en doen.

En dus in plaats van mijmeren, doom– en vastdenken: actie! En die leerplichtambtenaar, die bellen we gewoon. Ook dat hoort bij ons en het verhaal. Ooit daar aan tafel zeiden we stellig dat we wilden samenwerken. Openheid. En dus gaan we de ambtenaar gewoon inlichten in hoe het ervoor staat. Ook dat we worstelen.

*Ow, en mocht jij nu links hebben voor ons in Denemarken: contact ons even.