Of hij zin had in de reis, daarover was hij eigenlijk vrij duidelijk: “Een beetje!” Zijn uitspraak lijkt een wat ‘op de oppervlakte‘-reactie, maar dat is het alleszins. Hij weet wat hij wil. Op reis gaan, prima. Nieuwe plekken ontdekken, prima. Nieuwe kinderen ontmoeten, ook goed. Taal, daar komt hij wel uit. Toch is er iets dat het voor hem lastig maakt, maar over het waarom blijft het niet lang gissen:
“Dan kan ik niet meer ijshockeyen.”
Duidelijk. Nog voordat we op reis gingen gaf hij dus duidelijk aan dat hij het ijshockeyen enorm zou gaan missen. Het trainen en het spelen van wedstrijden met zijn team. In het voor hem zo vertrouwde Tilburg. Maar, met Scandinavië in het vooruitzicht zou dit -het niet meer ijshockeyen- wellicht helemaal niet een probleem hoeven te zijn. Sterker, juist een mogelijke uitkomst!? Denemarken, Zweden én Noorwegen zijn namelijk landen die al jaren op het hoogste internationale niveau meedraaien. Genoeg clubs zou je zeggen.
En zo het werd een reis in de reis.
Zijn reis, van club naar club.