De lach | the smile

Vanochtend. Volledig licht was het nog niet. Maar een uitnodiging om het vak Science bij te wonen laten we natuurlijk niet links liggen. Samen met Feie de klas in!

De enthousiaste docent, Svend Duggen, leidt ons bezoek in. De lachende en nieuwsgierige gezichten draaien hun blik na ons gezien te hebben weer naar het bord. Het bord waar twee studenten een aantal antwoorden noteren. Het werk van een week eerder wordt besproken en geëvalueerd.

“There is always more then one student in front of the class so they’re not feeling watched or alone.”

Wat een fijn statement. Een statement waarin veiligheid geborgd zit. Zo simpel, als vorm. En zo goed, dat de man dit zo vorm geeft. En naast veiligheid kun je natuurlijk ook spelen met activerende lessen: Twee studenten (of leerlingen) die uitwerkingen opschrijven en de rest van de klas die het proces analyseert en evalueert.

Nadat de bordstudenten hun plek in de groep hebben gevonden wordt de ‘matrix’ doorgenomen. De matrix waarin de taxonomie van Bloom als methodologie fungeert. Mastery learning zoals Duggen dit zelf bestempelt. Met de matrix, een sterk uitgekristalliseerde ‘weektaak’ en hier ‘periodetaak’, wordt een beroep gedaan op de zelfstandigheid en verantwoordelijkheid van iedere student. Met de matrix wordt dat wat geleerd gaat worden visueel. Vaardigheden en het proces ernaartoe zichtbaar. Als een wegwijzer waarbij theorie verbonden wordt aan ‘het leven’ door o.a. het uitvoeren van proeven: naast de ‘reguliere’ proeven real life onderzoek naar de waterconditie van het nabij gelegen fjord.

“When I expect something from a student I will be the one who lead them through the theory and show them how and in what way to learn.”

En dat frame wordt gezet. Duggen doet wat hij zegt. Na een korte en directe instructie inventariseert Duggen waar iedereen is gebleven, welke leervragen open zijn blijven staan en wie welke opdrachten gaat uitvoeren. Vooraf schatte hij in dat er drie subgroepen zouden zijn. Het bleken er vier!

“There are different ‘classes’ within a group of students.”

En dat bleek. Zo mooi om te zien hoe Duggen schakelt. Hoe hij differentieert. En hoe hij bij iedere groep de tijd en ruimte neemt om te luisteren. De studenten lijken zijn gedrag te kopiëren en wachten bij een vraag geduldig af tot hun master het leerproces van zijn apprentices gevoed heeft. Eén groep verwerkt zelfstandig de opdrachten. Twee andere groepen voeren twee verschillende proeven uit. En de laatste, kleine groep, herhaalt opnieuw en verdiept zich in de materie. De theorie. De les van eerder inhalen of herhalen. Alle studenten taakgericht! En niet omdat er twee gasten zijn in hun klas. En wat opvalt is de nieuwsgierigheid en het samenwerken onderling! Wat een sfeer.

“I think the essence is the smile with which a teacher walks into its class!”

Mooi. De lach. De rust. Het vertrouwen. Het vertrouwen om te kunnen schakelen tussen de verschillende ‘klassen’ in één groep. Het spelen met flexibiliteit door boven de stof te staan. En het samen onderwijs maken. Het is hard werken. Tegelijkertijd zie ik Duggen met zijn hart werken.

En wij? Wij zijn samen de klas. En leren en oefen natuurlijk ook zelf.

It was still dark this morning. The sun was rising. In spite of this early moment we couldn’t leave the invitation to attend Science unanswered. Feie, our oldest, could do some practice exercises. He was thrilled.

After an introduction by the enthusiastic teacher Svend Duggen the smiling faces turned back to the blackboard. In front of the class there were two students writing answers. The group of students were evaluating their work from previous week.

“There is always more then one student in front of the class so they’re not feeling watched or alone.”

What a great statement. A statement, in which students safeness is guaranteed, locked within the ground values of Duggen. An apparently simple intervention but with great consequences. It’s great to see how Duggen gives shape to his statement and is practicing what he preaches. And in addition to safety, every other teacher could use this form as an active working method! Two students -or pupils- who for example write down answers -or the path towards an answer- and the rest of the group analyses and evaluates this process.

After the two students in front of the class have found their place Duggen makes an inventory based on the ‘matrix’, in which Bloom’s taxonomy functions as the methodology. Mastery learning as Duggen labeled his way of teaching. With this matrix, a highly crystallized ‘week task’ and for these stundents a task for a certain period, students are called upon autonomy and responsibility. The matrix is making visible what has to be learned, like learning targets and skills. It could be seen as a roadmap in which theory is connected to ‘life’, for example by doing regular experiments. But also real life experiments like doing research on the quality of the water in the fjord close to school.

“When I expect something from a student I will be the one who lead them through the theory and show them how and in what way to learn.”

And that frame is being set! Duggen does what he says: After a short and direct instruction, Duggen is checking what everyone has been done, which learning questions remain open and who will carry out which experiment. In advance he estimated that there would be three subgroups. It turned out to be four!

“There are different ‘classes’ within a group of students.”

And it turned out. It’s beautiful to see how Duggen switches between groups. He’s flexible and ‘surfs’ right over the different subgroups. He differentiates. He takes the time and space needed to listen to each group. He lives his expectations and students seem to copy his behaviour. Their waiting patiently until their ‘Master’ has time to feed the learning process of his apprentices. One group independently processes their assignments. Two other groups carry out two different experiments. And the last group, a small one, goes deeper into the theory. They are repeating the lesson on a deeper level. All students are task-oriented and not because there are two guests in their classroom! And what really strikes me is the curiosity and the mutual cooperation! What a great atmosphere.

“I think the essence is the smile with which a teacher walks into its class!”

How great, the smile! The unconditional trust and Duggen’s intuitive calmness. The confidence with which he is able to switch between the different ‘classes’ in one group. Playing with flexibility by standing above the curriculum. And working together as master and apprentices where role change is part of the way Duggen teach. It is hard work. But at the same time I see Duggen work with his heart, his passion.

And for us, we are in class together and also see, learn and practice.