Afgelopen week bezig geweest de zolder op te ruimen.
Een klusje wat eigenlijk al jaren lag te wachten.. Maar nu, is de noodzaak daar. In praktische zin; het huis leefbaar maken voor eventuele andere mensen, en in mentale zin; ruimte maken in mijn hoofd voor al het nieuwe dat gaat komen.
Noem het nesteldrang, zoals zwangeren dat hebben, maar dan in omgekeerde zin (wij gaan niet nestelen, maar juist uitvliegen).
Een dag eerder afgesproken: voor het ontbijt een ochtendwandeling maken. Het bos in. Niet wetende wat we tegen zouden komen. We ontdekten een klein boshuis. In elkaar gestort. Verlaten. Het gaf mij ergens een “Blair witch” sensatie. Zelfs de kinderen waren stil. Zij hadden enkel zorg voor mij op het moment dat ik het huis betrad. Ik voelde hun angst groeien. Wat zouden we binnen aantreffen? Het huis leek in de haast achtergelaten te zijn…
Het eerste deel van onze terugreis vermeden we de snelweg. Het werd ons afgeraden door onze gastheer van de camping in Højer. File als belangrijkste reden. Dus binnendoor werd het, op weg naar de pont over de rivier de Elbe. Tussen Glückstadt en Wischhafen kwam op het water deze kleine vriend afscheid van ons nemen. De meeuw als symbool voor vrijheid; vrij om te gaan en staan waar het wil. Dat zelfde gevoel is vanaf nu zo herkenbaar voor ons. Loskomen.
Het gedag zeggen van deze vriend ankerde voor ons het moment om terug te kijken op onze eerste bijzondere reis.
De tweede stap.
Een eerste gesprek met de leerplichtambtenaar.
Nou ja, tweede stap? Een eerste moment om wat informatie in te winnen: over welke mogelijkheden wij hebben om op reis te gaan. Want dat we gaan is zeker. Onze intentie is om samen te werken met alle instanties binnen de wettelijke kaders. Om samen een ‘good practice’ vorm te geven.
In mijn beeldscherm verschijnt een melding, netjes een uur voordat ik heb gepland te bellen met Bart Verbeek, adviseur bij de leerplicht.
Vijf minuten later dan gepland loopt hij ons tegemoet. Gevolgd door een vraag of wij een afspraak met hem hebben. Hij wist het wel maar lijkt toch ergens te twijfelen. Wellicht omdat hij andere gezichten had verwacht!? Voordat we gaan zitten vraagt hij of we wat willen drinken. Van enkel “heet water graag” kijkt hij ons even wat verbaasd aan. Nog nooit eerder geschonken, zo deelt hij mede. Ach, voor alles een eerste keer.
Dat dit voor ons zo geldt is ook de reden dat we aanschuiven aan de ronde tafel. Wanneer we allen zitten branden we los. Over dat we in 2018 op reis gaan. Dat het voor ons een studiereis gaat worden. En dat we onze kinderen meenemen en heel graag de verbinding met school willen houden.
We hebben als gezin nooit een gemotoriseerd voertuig gehad.
We deden altijd alles per fiets of trein.
Soms een auto, die we leenden.
Maar sinds vandaag zijn we de trotse eigenaar van een huis op wielen!
De volgende, concrete stap en voorbereiding voor onze reis.
Onze zoektocht…
De ontdekkingsreis is begonnen.
Wordt vervolgd.
Onze eerste blogpost*. Een post als note-to-self om zichtbaar te worden. Zichtbaar in de wereld. Zoals je wellicht hebt gelezen op de homepage begon ons verhaal jaren geleden. Samen 24 uur met elkaar in een bus, op weg naar Stockholm. We zijn gevormd in de loop der jaren, door onze spirituele paden en de mensen die we onderweg ontmoet hebben, in het bijzonder onze kinderen. En de tijd is aangebroken om onze eigen toekomst te creëren. Onze droom waarheid maken: onze kinderen volwassen in de wereld zetten.
En natuurlijk leren onze kinderen ook op school om volwassen in de wereld te zijn. Ze leren om zich te ontwikkelen in een ogenschijnlijk veilige omgeving. Wat we ergens missen in de connectie met het echte leven. We willen onze kinderen niet alleen leren leren, maar juist ook leren leven! Leren zichzelf over hun eigen schaduw heen te tillen. En dat betekent dat we onze kinderen willen leren om in de wereld te zijn. Samen met ons. Samen op zoek naar de essentie van opvoeding en onderwijs.