De afgelopen dagen… Wat een rollercoaster. Zo’n eindsprint!
Op de valreep nog een interview voor het Brabants Dagblad. Een dag later de foto en vandaag het vertrek. Het huis leeg en een laatste check of we wel écht alle spullen bij ons hebben. En ja, ieder één koffer! En een bak met speelgoed.
Nog maar twee weken. Dan start onze reis! Spannend. Maar het vooruitzicht van de reis maakt ons natuurlijk ook enthousiast. De laatste punten op de spreekwoordelijke ‘i’. Alles lijkt op z’n plek te vallen. Althans. Leek. Tot de eerste school afhaakte.
“We have discussed your inquiry and we have reached the conclusion that we have so many tasks during spring to be attentive for the job. You are welcome to visit the school for one day, but we cannot offer more time.”
A pity! Bummer.
Begrijpelijk ook. Ergens.
Er gaan veel gedachten door mijn hoofd als ik dit lees.
Op uitnodiging van de gemeente Tilburg naar het Tilburgs Onderwijs Festival (TOF). We vinden het spannend. Niet zo zeer om te gaan, maar het gaat de eerste keer worden dat Education on Tour voor het eerst écht zichtbaar wordt. Vandaag de voorbereidingen. De visitekaartjes een dag eerder bezorgd en we nemen het onderwerp van het festival, gelijke kansen, en het programma door. TOF gaat het worden. Dat weten we nu al.
Tijdens de bijeenkomst vertellen verschillende sprekers over hoe er op stads- en landelijk niveau gewerkt wordt aan gelijke kansen. Wat ons nogmaals doordringt is dat de stad Tilburg (lees: professionals) ‘gezegend’ mag zijn met een wethouder van onder andere onderwijs, Marcelle Hendrickx.
Op het moment dat de wethouder de microfoon oppakt is duidelijk wat haar intenties zijn. Politieke invloed uitoefenen om een ‘nieuwe’ vorm van denken over de stad uit te smeren. Inhoudelijk: niet in hokjes denken of schotten tussen verschillende (commerciële) organisaties, maar
“En, hoe gaat het met de voorbereidingen?”, wordt mij steeds vaker door familie, vrienden en collega’s gevraagd.
Onze reis komt steeds dichterbij . 26 Januari hebben we als vertrekdatum geprikt. Dat voelt enorm dichtbij! Anderhalf jaar geleden, bij het ontstaan van Education on tour leek het nog een eeuwigheid te duren; het was immers 2016. En in 2018 zouden we ‘pas’ gaan. Inmiddels sta ik met één been in Scandinavië en met één been in het dagelijkse leven, hier in Nederland.
Mijn dagen vullen zich met werken op school en alle bezigheden die bij een gezinsleven passen. Ieder moment dat nog over is, ben ik bezig met Education on Tour. Ik word er volledig door in beslag genomen. Tijd en ruimte maken voor dingen die in het hier en nu spelen vind ik lastig.
07 juli 2017.
We hadden net het gesprek achter de rug. Een to-do-lijst gemaakt in de plaatselijke kroeg. Via Twitter stuur ik hem nog snel even een DM, een privébericht. Of het uitkomt dat ik hem een dag later, vandaag, bel. Dat het onderwerp ‘leerplicht’ is voeg ik er aan toe.
Jaren geleden heb ik al eens contact met hem gehad over dit onderwerp. Toen uit interesse. Interesse om de wet te begrijpen. Een mogelijke intentie van de wet. Ik kende zijn verhaal dus al een beetje en wist dus dat hij eerder met de leerplicht te maken heeft gehad. Sterker, dat hij de wet heeft overtreden. Tot twee keer toe. Voor de rechter is moeten komen. Een gevangenisstraf kreeg.
06 juli 2017
Na ons bezoek aan stadskantoor 5 direct het idee om even de stad in te gaan!? Om even samen wat te drinken. Om te vieren dat we doorgaan! Doorgaan omdat we ons door dit gesprek eigenlijk heel sterk voelen. Sterk doordat we zien en in al onze vezels voelen dat we gaan staan. Staan omdat we een mooi plan in handen hebben. Dat we beweging creëren. Mensen wakker maken. Bruggen aan het bouwen zijn. En dat voedt onze drive om door te gaan Education on Tour te verwezenlijken.
En natuurlijk waren we ook even boos. Flabbergasted. Gefrustreerd.
06 juli 2017
Een nacht rust heeft mij goed gedaan. Was nodig ook! Een nieuwe dag om vanaf een bepaalde afstand te kijken naar wat zich gisteren onttrok. Een gesprek, oriënterend zoals in de brief stond, veranderde direct vanaf de start in een ‘slecht-nieuws-gesprek’. Althans zo viel zij ‘met de deur in huis’. ‘Je kan het maar vast benoemd hebben!?’ Uuh. Ja. Dat kan. Het kan ook anders…
Zij start, zover is duidelijk.
Een monoloog ontvouwt zich tegenover ons.
Onze insteek voor het gesprek is altijd helder geweest: een eerste verkenning om een mogelijke samenwerking met de leerplichtambtenaar aan te gaan. Dit willen we met alle betrokken partijen rondom de ontwikkeling van onze kinderen, met de reis als context.
Yes! Een plek gevonden voor vannacht.
Vanaf het moment dat we aan het reizen zijn met de camper komen we op plekken waar een ‘urbex experience‘ hebben! Op elke plek waar we wat langer verbleven vonden we wel huizen of gebouwen die verlaten zijn. Deze keer zelfs een heel hotel!?
Het is te gek om plekken zoals deze te ontdekken. Op zoek naar gave beelden en verhalen.
Liggend op een deken. De zon allang onder. Starend naar de sterren. Dromen. Genieten. Connecting the dots. Elke keer als ik naar de sterren keek die gedachte over het vastleggen ervan. Geen motivatie de ‘hoe’ uit te zoeken. Tot nu!
Vorige week was het International Dark Sky Week. Mijn liefde las een artikel in ‘de Geldelander’. Gekregen in Sakskøbing van onze Nederlandse buren. En wat wil het toeval; het artikel gaat over Møn, het eiland waar verblijven.
Bij ons in de wijk is een plein.
Op dat plein staat een speeltoestel. Met klimnet, klimrek, glijpaal, grote- en kleine glijbaan, huisje, behendigheidsspel….. Uitdaging genoeg voor onze (buurt)kinderen, zou je zeggen.
Ter aankleding van het plein staan er een aantal uit de kluiten gewassen, conifeerachtige, struiken. En juist deze groene reuzen dagen onze (buurt)kinderen uit tot spelen. Ze klimmen er in, verstoppen zich er achter en onder. En takken worden gebruikt als tekenstok, zwaard of bouwmateriaal.
En zo ook het gele ‘tapijt’ dat onder en rondom het speeltoestel is gelegd. Bedoeld als schone en veilige ondergrond voor onze spelende (buurt)kinderen.
De rest van het plein is bedekt met zand met steentje en rotzooi.